Een blik op het eerste gravelseizoen van Tiffany Cromwell.

Ik vind het geweldig dat gravelfietsen je de vrijheid geven om ook de 'minder bereden wegen' te betreden. Ze geven je het vertrouwen om een verkeerde afslag te nemen, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je op een grindweg terechtkomt. Je weet namelijk dat je fiets hier perfect op voorzien is. Vergelijk dit met wanneer je op pad bent met je racefiets. Als je dan op een gravelstrook terechtkomt, ben je altijd een beetje bang dat je je fiets beschadigt. Ik heb het gevoel dat je met een gravelfiets avontuurlijker kunt zijn, weg van het verkeer en genieten van het beste van twee werelden: asfalt en offroad.

Ik hou van de sfeer en de kameraadschap bij gravelraces. Iedereen is er voor de gezelligheid en je hebt minder die ego's die je veel ziet bij wegraces. Er is ook minder veroordeling en een echt gemeenschapsgevoel. Ik vind het geweldig dat mensen voor en na de race graag nog een beetje blijven hangen om samen van een biertje te genieten. De wedstrijd is zowel leuk als uitdagend en ik vind het prachtig om te zien dat gravel toegankelijk is voor iedereen. Je kunt er zijn om te racen en mee te strijden voor de overwinning, of je kunt meedoen voor het plezier, om er voluit van te genieten met vrienden en jezelf uit te dagen om de finish te halen. Het gaat er veel relaxter aan toe dan bij wegraces.

Gravelraces duren gemiddeld erg lang, dus je bent soms 5 tot 10 uur aan het racen, of soms zelfs langer. Ter vergelijking: mijn wegraces duren 3 tot 4 uur, dus daar heb ik wel even aan moeten wennen. Bij de meeste wedstrijden starten de mannen op de eerste rij, dus als vrouw kun je het beste proberen zo lang mogelijk in het wiel te blijven en als 'last woman standing' de wedstrijd te winnen. Helaas betekent dit dat ik vaak vanaf het begin van de race op of boven mijn limiet rijd en het is een hele uitdaging om dat de hele race vol te houden.

In de meeste gravelraces is er geen bevoorrading of technische ondersteuning, wat betekent dat je je eigen voedsel en spares moet meenemen. Dit is iets waar ik rekening mee moet houden bij het bepalen van mijn strategie. Bij wegwedstrijden hoef ik me daar uiteraard geen zorgen over te maken, dan zorgen ons team en onze mecaniciens voor de nodige ondersteuning.

De vroege start is altijd een uitdaging voor me geweest. De meeste races beginnen bij zonsopgang, dus dat betekent dat ik mezelf in de vroege uurtjes al moet voltanken zodat alles tijdig verteerd is voor de vroege start. Ik ben niet zo'n ochtendmens en dit is dus een aspect dat nog voor verbetering vatbaar is.

Ik zou zeggen dat het beste advies is om het gewoon te proberen. Plan een route met gravelwegen, of begin misschien met wat kleinere gravelpaadjes en ga dan wat meer het avontuur opzoeken door een singletrack of technischer terrein te proberen.

Wees niet bang om te verdwalen of je comfortzone te verlaten. Om te beginnen met gravelracen, zoek je een race en doe je gewoon mee. De meeste gravelraces hebben verschillende lengtes, wat betekent dat je kunt beginnen met een van de kortere afstanden en geleidelijk kunt toewerken naar een lange wedstrijd. Kijk ook eerst naar kleinschaligere wedstrijden alvorens je je in het diepe stort met een van de grotere races. Wees ook niet bang om vragen te stellen: in mijn ervaring zijn gravelrijders altijd bereid om te helpen en hun advies te delen, of het nu gaat om voedingsstrategieën, bandenspanning of welk biertje je na de race moet drinken! Het is echt een vriendelijke gemeenschap.

Ik denk dat mijn vaardigheden als pelotonrijder zeker helpen in gravelraces, vooral in het begin van de race als het nog een grote groep is. Weten hoe je wielen moet gebruiken om in een slipstream te komen en dekking te vinden tegen de wind is zeker een voordeel. Veel mensen die op gravel rijden zijn supersterk, maar zonder ervaring op de weg missen ze misschien de vaardigheid om in een peloton te rijden en daar voordeel uit te halen. Ik denk dat mijn tactische kennis ook helpt. Ik heb verstand van racen en kan dat zeker in mijn voordeel gebruiken als het erom gaat mijn tegenstanders te verslaan. En dat niet alleen, ik weet ook hoe ik me moet positioneren om de beste kans te maken om een massasprint te winnen.

Het grootste verschil is de afstand en het percentage dat je offroad rijdt. Bij gravelracen spendeer je veel tijd in het zadel. Het is minder specifiek dan op de weg, wat wil zeggen dat je niet echt intervaltraining hoeft te doen voor gravel. Aangezien de meeste wedstrijden een lange ploetertocht zijn, gaat het er meer om dat je een goed uithoudingsvermogen hebt op verschillende soorten terrein, in combinatie met het vermogen om kracht te zetten op gravel, modder en zachtere ondergronden. De training voor een wegwedstrijd is veel specifieker omdat wegwedstrijden andere eisen stellen en een ander tempo hebben.

Natuurlijk zou ik graag in mijn thuisstad Adelaide racen of waar dan ook in Australië. Ook Scandinavië spreekt me aan. Er is een race in IJsland die er behoorlijk episch uitziet, dus dat kan leuk worden!

We hebben de plannen voor 2022 nog niet uitgewerkt. Het plan is om nog steeds een gecombineerd programma te doen van gravel en weg. Ik wil me nog steeds richten op de grote wegwedstrijden, zoals de voorjaarsklassiekers, Tour de France Femmes en Wereldkampioenschappen [die in 2022 plaatsvinden in Tiffany's geboorteland Australië]. Idealiter kan ik in mijn wegprogramma een paar blokken vinden om de stress van me af te schudden en wat gravelwedstrijden te rijden. En natuurlijk komt de UCI met een 'World Calender for Gravel' en een Wereldkampioenschap gravel, dus we moeten zien hoe dat eruit ziet voordat we kiezen aan welke wedstrijden we gaan deelnemen.

Ik kijk echt uit naar 2022 en alle races die ons te wachten staan, zowel op gravel als op de weg.