De North Coast 500 rijden

We wilden niet te snel beginnen, dus we planden de kortste afstand en de minste hoogtemeters in, als opwarmertje. In ons hostel voor de eerste nacht konden we niet voor 17.00 uur inchecken, dus we hadden de hele dag. In de praktijk was dit lastiger dan we dachten: drie vrienden op de fiets, vol enthousiasme en frisse benen!

De spaarzaam bevolkte omgeving in Schotland zorgde ervoor dat onze rijafstanden vooral werden bepaald door onze verblijfplaats voor de nacht. Hoewel dit voor sommige mensen onhandig kan zijn, hielp het juist voor onze planning: we wisten dat we op bepaalde plekken moesten stoppen.

In het hostel aangekomen stapten we van de fiets, haalden we de fietstassen eraf en renden we naar binnen om de aan de horizon dreigende regen voor te zijn. Tijdens het avondeten keken we terug op de dag tot dusverre en deelden we onze voorpret voor de komende dagen.

We hadden gezond respect voor de tweede dag van de North Coast 500: we hadden de beroemde beklimming Bealach na Ba op het schiereiland Applecross voor de boeg. Het is de op twee na hoogste pas van Schotland en aangezien deze begint op 600 meter hoogte, is dit de hoogste klim van het hele Verenigd Koninkrijk. Het is een beest van een berg en iedereen die hem gereden heeft zal het daar mee eens zijn. Terwijl we de Bealach na Ba veroverden, waren de weidse uitzichten en de bergen in de omgeving adembenemend (ja, echt: er was méér dan de gruwelijk steile klim!).

Helaas hadden we de rest van de dag met tegenwind te maken, maar die voelden we amper dankzij de schitterende wegen die ons naar de plek van ons volgende onderkomen, Gairloch, leidden. Zodra we daar aankwamen boekten we een hotel, direct aan het strand. Met de aanwezigheid van een restaurant in het hotel hoefden we ons de rest van die dag niet meer te bewegen.

De wekker was vroeg gezet en dat was met de blauwe lucht en de blik over de oceaan niet bepaald vervelend. We pakten snel onze spullen in en gingen bij nog koele temperaturen de felle zon in. De afstand en hoogtemeters waren vergelijkbaar met die van dag twee, maar er zat één enorme klim in. Na slechts 10 km fietsen kwamen we in Poolewe aan, waar het Bridge Cafe ons een menu voorschotelde dat we niet konden laten staan.

Nadat de maaltijd de buik gevuld had, waren de ogen aan de beurt: met de prachtige blikken over de vele meanderende wegen in ons blikveld. De kust was stralend, de bergen met sneeuw bedekt en het asfalt slingerde zich voort, zover het oog reikte. Net toen we dachten dat Schotland niet beter kon worden, werden we tijdens de zware klim beloond met nog mooiere panorama’s.

Na de klim komt de afdaling – een waar hoogtepunt. We stevenden af op Ullapool, waar we nieuwe kracht opdeden met goed eten en een korte hagelbui voorbij zagen trekken. Als je de North Coast 500 ooit gaat rijden, mis deze havenstad dan niet!

Onze accommodatie voor de avond was geboekt in Lochinver, ongeveer 50 kilometer van waar we zaten. De route was opnieuw een feest voor het oog en we deden er veel langer over dan nodig was door de vele foto’s die we maakten.

De vierde dag van ons avontuur was een uitdaging: 215 km en 3.500 meter klimmen. We wisten dat we de dag lang moesten maken, dus we stopten met praten en begonnen met trappen. Naast het bonzende geluid van onze hartslag hadden we vooral te maken met hagel en sneeuw op bijna elke klim!

Ongeveer halverwege de rit waren we behoorlijk doorweekt en zochten we Cocoa Mountain in Durness op om lekker warm te worden. Het is niet altijd een goed idee om te stoppen als je koud en nat bent, maar op deze dag was het hard nodig. Om je een beeld te geven: mijn voeten waren zo koud, dat ik twee plastic tasjes gebruikte om er toch wat warmte in te krijgen.

Zoals gewoonlijk waren de uitzichten het allemaal waard – we kwamen veilig bij onze accommodatie in Thurso aan, klaar voor een warme douche en een comfortabel bed voor de nacht.

In vergelijking met dag vier was deze route een peulenschil. Onze eerste stop was John O’Groats, waar de finishlijn van de legendarische route vanuit Lands End ligt. Natuurlijk konden we de verleiding niet weerstaan en stopten we voor een groepsfoto bij het beroemde bord. Daarna was het tijd voor een lange lunch in een restaurant in de omgeving.

In één snelle pedaalslag veranderde de stevige tegenwind van de heenweg in een prettige rugwind richting het Zuiden. Maar uiteraard mocht het niet té gemakkelijk zijn, dus Moeder Natuur gaf ons nog was sneeuw en hagel om ons met beide benen op de grond te houden.

We hadden nog maar 120 km te gaan tot onze bestemming Inverness, het einde van de lus van de North Coast 500. De tijd was onze vriend, dus we deden Dunrobin Castle aan voor wat sandwiches en een snel bezoek aan het kasteel en de tuinen. Ben je op zoek naar een mooie bezienswaardigheid langs de route, bezoek dan zeker Dunrobin Castle – het is de moeite waard.

Het laatste stuk van 50 km ging door de bochtige buitenwijken van Inverness, op weg naar de plek waar alles begon. Met gemengde gevoelens over de voldoening en het comfort van de trip kwam onze reis tot een einde.

Er waren velen onder ons die elkaar nog nooit eerder hadden ontmoet en zij die al vrienden waren, hadden elkaar lang niet gezien door lockdowns en de lange winter. Een reis als deze gaf ons de kans om samen op pad te gaan, onze grenzen te verleggen, obstakels te overwinnen en ons samen kwetsbaar op te stellen. Kennissen werden vrienden en bestaande vriendschappen groeiden uit tot een band voor het leven.

Toen we afscheid namen en terugkeken op de vele niet te missen momenten, hadden we allemaal het gevoel dat we het meteen nog een keer zouden doen.