Vedangi en Maya’s avontuur in Wales

Ik heb altijd echt hoge verwachtingen van de avonturen die ik plan. Ze dwingen me ambitieuzer te zijn en, waar nodig, beter te presteren op de fiets. Dat betekende dat ik niet alleen van plan was om het beste avontuur ooit in Noord-Wales te beleven, maar dat ik ook een zeer avontuurlijk maatje nodig had. Toen vond ik Maya Atkinson. Zij is een echte mountainbiker. Ze woont in Zuid-Wales en kent het terrein. En als renster weet die vrouw hoe ze moet knallen. Ik wilde met haar meerijden en van haar leren. Ik hoopte dat ik wat hints kon droppen voor lange afstanden terwijl ze traint voor haar aankomende enduroseizoen. Ongeacht onze mountainbike-achtergrond, het belangrijkste was dat we allebei hunkerden naar een avontuur waarin we zowel onszelf als onze fietsen konden testen.

Ik was verantwoordelijk voor routeplanning en navigatie. Dit past heel goed bij mijn obsessie met kaarten. Ik zocht naar een mix van rotsachtige ruiterpaden, goed gebouwde trailcentra, eindeloze boswegen, geweldige kampeerplekken en een prachtig landschap. Gelukkig heeft Noord-Wales daar meer dan genoeg van! Ik zette de route uiteen op Komoot, langs fietspaden en ruiterpaden, waarbij de wegsecties een vastgestelde nationale fietsroute volgden. Ik heb in de meeste trailcentra en bike parks in Noord-Wales gereden en wilde onderweg ook een paar van mijn favorieten toevoegen. Gezien de tijd van het jaar accepteerden we dat de trails misschien niet in de beste toestand zouden zijn, maar met voldoende technische vaardigheden en ervaring, dacht ik dat we het wel zouden aankunnen. Als ik het lastig had, wist ik zeker dat Maya me zou helpen bij het vinden van de juiste lijn. Maar het belangrijkste doel was avontuur, en met dat vooruitzicht komt het verrassingselement vanzelf. Soms is dat zelfs het beste.

Als spreadsheetnerd had ik van tevoren een MTB-paklijst samengesteld en met Maya gedeeld. Het was natuurlijk wel november en we moesten warm, droog en comfortabel blijven tijdens ons gehele avontuur. Daarom bestond de lijst uit:

• Baselayers
• MTB-shirts met lange mouwen
• Softshell jack
• Waterdicht jack
• Primaloft fietsvest
• Waterdichte broek
• Sokken van merinowol
• Thermische handschoenen

We namen ook fietsverlichting mee, voor het geval we in het donker op onze campingplaats zouden aankomen. We hebben alles opgeborgen in bikepackingtassen en die bevestigd aan onze mountainbikes. Bij de eerste paar pedaalomwentelingen op weg naar de eerste klim voelde ik nauwelijks het extra gewicht op de fiets. Perfect voor mij als avonturier!

De eerste dag was erg kort. Dat de weersvoorspelling weinig inspirerend was, kon onze pret niet bederven. We reden van Oswestry naar Ruthin over landwegen, boswegen en rotsachtige singletracks. De Neuron voelde perfect aan: licht genoeg om goed te klimmen op het terrein in Wales en in staat om echt los te gaan in de afdaling. Mijn angst dat de fiets traag zou zijn op de asfaltstukken tussen de off-roadsecties was ongegrond.

Al snel kregen we te maken met een bergopwaartse hike-a-bike. Hoewel ik ervan overtuigd was dat we de verkeerde kant op gingen, werden we op de top beloond met een panoramisch uitzicht, wat de steile wandeling de moeite waard maakte. Maya liet de rotsachtige afdaling door de modder er gemakkelijk uitzien. Ik volgde haar lijnen zo goed mogelijk. Al snel werd dat een ding: samen kletsen en lachen op de beklimmingen, dan snel afdalen en elkaar beneden weer zien. Tegen het einde van die dag waren onze fietsen en kleren in een behoorlijke staat. Onze logeerplaats was waarschijnlijk de meest chique plek waar ik ooit verbleef tijdens een bikepacking avontuur in het Verenigd Koninkrijk. We strompelden naar onze kamers door een labyrint van gangen met houten panelen. Met de buik vol begonnen we te dromen over wat de volgende dag zou brengen.

Het eerste hoogtepunt van de dag was een rustig ochtendrondje door het Llyn Brenig Reservoir. Het magische uitzicht van de zon die door de mist breekt maakte de modderige en natte eerste dag meer dan goed. We vervolgden onze rit naar het Hafod Elwy Moor Nature Reserve, waar we enkele bevroren paden, een drassige en zompige double track met gras in het midden en wat interessante vogels tegenkwamen. Dankzij een slingerende afdaling in het bos konden we op goede snelheid helemaal naar beneden rijden, met behulp van de zwaartekracht leunend in de bochten. Het uitzicht op de prachtige bergen vanuit het Eryri National Park was prachtig. We eindigden onze dag in Penmachno, waar we de Neuron even op de proef stelden in het trailcentrum voordat we een mooie camping vonden.

De volgende dag belde Maya mij om te zien of ik wakker was... Als dat niet het toppunt van Gen Z is, dan weet ik het ook niet meer! We trokken onszelf uit onze slaaptoestand en haastten ons om alles in te pakken en op pad te gaan. Omdat we wisten dat dit onze laatste dag samen zou zijn, wilden we er het allerbeste van maken.

Met dat idee brachten we het grootste deel van onze dag door in het Coed Y Brenin-trailcentrum. Ik heb veel waardering voor mensen die dingen er gemakkelijk laten uitzien, of het nu een enorme sprong of een kleine afdaling is. Maya is een van die mensen. Door haar te volgen op vrijwel elke track heb ik mijn zelfvertrouwen echt een boost gegeven, van vloeiende bermen tot rotsachtige stukken en afdalingen. Ik heb geleerd dat als je het nadenken achterwege laat, je eigenlijk best snel kunt gaan op een fiets. Klinkt goed, toch?

Iets waar ik de hele reis over bleef doorgaan, was dat ik wilde leren om onderweg mijn achterwiel op te tillen. Om deze vaardigheid te kunnen tonen had ik er bewust voor gekozen om met platte pedalen te rijden. Al langer proberen mensen me deze beweging te leren en ik vond het altijd onmogelijk. Maar niet met Maya. Ze legde het me uit, filmde me een miljoen keer terwijl ik het verkeerd deed, bleef me vertellen welke spieren ik moest gebruiken, herinnerde me eraan mijn tenen omlaag te houden, en net toen we allebei op het punt stonden om het op te geven, LUKTE HET! Zeggen dat ik daar blij mee was, zou een understatement zijn. We hadden geen betere manier kunnen bedenken om dit avontuur te beëindigen.

Onze rit door Wales leerde me veel nieuwe vaardigheden op de fiets. Het fietsen op de Neuron en het comfortabele gevoel van begin tot eind heeft mijn zelfvertrouwen enorm vergroot. Hoewel ik begrijp dat de fiets slechts een middel is voor avontuur, weet ik dat, des te capabeler de fiets is, des te beter je avontuur zal zijn (en des te meer plezier je zult hebben!). Ik ben mijn volgende mountainbike-avontuur op die fiets al aan het plannen. Nu ik van plan ben om dit jaar de mega-avalanche te rijden, zou ik zelfs vanuit het Verenigd Koninkrijk naar de Franse Alpen kunnen rijden op de Neuron – wie weet!