Moja droga do CANYON//SRAM Generation - Agua Marina Espínola Salinas

Rywalizacja w kolarstwie wymaga ogromnej inwestycji w sprzęt: to co najmniej rower szosowy i podstawowy zestaw rowerowy. W wieku 11 lat Agua zauważyła rowerzystów na swoich lokalnych drogach. „Pomyślałam: „och, to jest niesamowite, chcę na takim jeździć!”. I tak odnalazła swoją miłość do roweru.

„Chciałam wsiąść na jeden z nich! ”- opowiada Agua o momencie, w którym po raz pierwszy zobaczyła rower szosowy. „Kształt kierownicy i małe koła… to nie rower, to dzieło sztuki. Od tego czasu stało się to obsesją. Przeglądałam rowery w Internecie i marzyłam o rowerze szosowym”.

„W Ameryce Południowej, kiedy kończysz 15 lat rodzice urządzają ci przyjęcie lub możesz poprosić o specjalny prezent, na przykład samochód, wycieczkę lub motocykl” – dodaje. „Wpadłam więc na pomysł: Chcę rower szosowy - nie imprezę! Zaproponowałam to rodzicom, a tata powiedział: „nie, nie, nie możesz tego mieć”. Spowodowało to, że byłam jeszcze bardziej zdeterminowana, by kupić rower”.

Matka Agui była nieco bardziej dyplomatyczna i zasugerowała, aby Agua porozmawiała z rowerzystami, których widziała. Agua zrobiła to właśnie kilka tygodni później, opowiadając o swoim położeniu i swoich marzeniach. W końcu rowerzyści odezwali się do niej i zaoferowali jej stalowy rower. Zaledwie dwa miesiące później ścigała się na nim.

„W tym czasie była jeszcze tylko jedna dziewczyna, [racing]ale ona chciała ścigać się z chłopakami. Byłam więc jedyną dziewczyną ścigającą się w swojej kategorii”, wspomina Agua. „Był to peleton około 50 osób we wszystkich kategoriach. Odpadałam, ale jechałam dalej i dalej. Zabrakło mi wody, ale wciąż się wspinałam. W końcu dotarłam do mety i znalazłam przyjaciół. A oni zapytali, jak się tam znalazłam”.

„Pytali, kto mnie przywiózł, czy przyjechałam samochodem? Powiedzieli: „ten podjazd jest naprawdę trudny!” a ja nie wiedziałam, o którym mówili” – śmieje się Agua. „Spojrzeli po sobie, zastanawiając się, czy naprawdę przejechałam 70 km. Wiem, że trwało to wieki, ale udało się. Byli pod wrażeniem, więc porozmawiali z kilkoma innymi ludźmi.[At the time] mieliśmy trenera z Kolumbii, a oni powiedzieli: spójrz na tę dziewczynę, właśnie ukończyła ten wyścig!”

Trener zaoferował Agui pomoc. Wkrótce ścigała się więcej i wygrywała wyścigi w Paragwaju. Brała też udział w Brazylii, Argentynie i Igrzyskach Panamerykańskich. „Po tych wydarzeniach rząd zaczął pomagać sportowcom, więc otrzymałam większe wsparcie i wkrótce miałam fajny rower!” mówi.

Moja rozmowa z Aguą pokazała, że wiele swoich sukcesów zawdzięcza swojej zawziętości. Nie dotarłaby do miejsca, w którym jest teraz, bez determinacji i wytrwałości. „Kiedy pojawiają się trudne sytuacje, stajesz się silniejszy. To nie banał, to prawda. Najpierw mój ojciec, mówiąc mi, że nie mogę czegoś zrobić, wyzwolił we mnie determinację, a kolejne przeszkody zmotywowały mnie – wyjaśnia. „Ludzie mówili mi, że jeśli pojadę do Europy, to będzie naprawdę ciężko, więc zaczęłam odpowiadać: „ok, ale mogę spróbować!”

Chciałem zrozumieć, kto pielęgnował tę determinację w Agui, ponieważ wydaje się, że została w niej zaszczepiona w bardzo młodym wieku. „Myślę, że kobiety w Paragwaju są naprawdę silne z powodu różnych przeciwności, z którym się stykamy”, wyjaśnia. „Paragwaj ma naprawdę męską mentalność – tylko mężczyźni mogą odnieść sukces. Jeśli mężczyźni nie mogą czegoś zrobić, kobiety tym bardziej nie. Niektórzy ludzie są sfrustrowani, że nie dotarli tam, gdzie chcieli i nie chcą, aby inni też” – kontynuuje.

„W czasie wojny mężowie zostawili kobiety i to one musiały naprawiać kraj, podczas gdy mężczyźni walczyli. To one mnie inspirują. One samotnie wychowywały po 10-12 dzieci, więc nie ma powodu, żebym ja nie mogła jeździć na rowerze i być silna. Nawet moja własna mama sama wyjechała do innego kraju, kiedy była młodsza niż ja teraz. Znalazła dla nas dom i zrobiła wszystko, abyśmy mieli lepsze życie”.

Agua nie tylko rozwija się jako jednostka, ale także chętnie dzieli się tym, jak zespoły, takie jak CANYON//SRAM Generation kształtują przyszłość kobiecego kolarstwa jako całości i pielęgnują talenty.

„Inne zespoły zobaczą, że to działa i jest konieczne. Nikt nie chce kształtować kolarza, wszyscy chcą silnych kolarzy, więc zespoły rozwojowe są niezbędne” – mówi. „Wiem, że pierwszym problemem są pieniądze, ale kiedy zdadzą sobie sprawę, że ich potrzebują… Zabieranie zawodników z innych[World Tour] zespołów jest drogie, więc trzeba poprawić płace i warunki. Zatrudnienie kierownika ds. rozwoju jest tańsze dla zespołów”.

Jedynym podobnym zespołem rozwojowym kobiet było Światowe Centrum Kolarskie z siedzibą w Aigle w Szwajcarii. Większość zespołów wybierało stąd zawodników bez przechodzenia przez własny program rozwoju. „Dlaczego nie [they]założyć własnego zespołu rozwojowego?” pyta Agua. „Niektóre zespoły nie lubią pracy związanej z wizami i nie znają naszych krajów, ale to jest przyszłość” – dodaje.

„Wielu kolarzy, którzy ścigali się dla zespołu Światowego Centrum Kolarskiego, bierze teraz udział w World Tour. Nie chodzi o to, że nie możemy się ścigać, ale o to, że nie mamy dostępu i szans” – mówi szczerze. Nie da się polemizować z tą logiką i zastanawiam się, ile niewykorzystanych talentów istnieje na świecie. Ilu innych kolarzy, takich jak Agua, stara się o swoją szansę, aby się wykazać?

To jasne, że teraz Agua buduje swoją formę, ale chcę zrozumieć, jak widzi swoją przyszłość.

„Boję się porażki w odniesieniu do moich marzeń” — przyznaje. „Wszyscy tak mamy, prawda? Cokolwiek robimy, boimy się porażki. Ale to jest powód, żeby to dalej robić. Rzeczy, których się boimy, to właśnie te, które musimy zrobić, aby dostać się tam, gdzie chcemy być”.

„Patrzenie wstecz daje mi nadzieję. Patrzenie wstecz na to, co już zrobiłam i ile przeszłam. Skoro już to wszystko zrobiłam, nie ma powodu, dla którego nie mogłabym posunąć się jeszcze dalej” – kontynuuje. „Dobrze jest pamiętać, co się już osiągnęło, aby można było iść dalej”.

„Mam teraz 26 lat, ale widzę, że wielu najlepszych kolarzy osiąga swoje najlepsze wyniki później”, mówi, odnosząc się do zawodniczki Movistar, Annemiek van Vleuten, która nadal poprawia swoje osiągnięcia, zbliżając się do 40. roku życia. „Chodzi po prostu o entuzjazm i pasję. Oczywiście możesz się wypalić w środku, ale możesz podjąć decyzję, aby kontynuować, jeśli chcesz to robić. Zamierzam iść dalej i znaleźć swoją drogę”.