Ryan Petry’s avontuur in de Appalachen

Toen Canyon en ik het voor het eerst over de nieuwe Neuron hadden, vroegen ze me of ik een avontuur zou willen plannen om de lancering van de fiets te ondersteunen. Ehmm, JA! Ik moest mezelf in de arm knijpen, wat een leuke kans.

“Als ik met deze fiets ergens heen zou kunnen, waar zou ik dan naartoe willen?”

Mijn hele carrière heb ik me gericht op het ontdekken van Colorado en de staten op bereikbare afstand. Ik had altijd gehoord over hoe afwisselend en leuk fietsen aan de Oostkust was, en aangezien het winter was in de VS, begon ik naar de staten in het Zuidoosten te kijken.

Ik heb vrienden die in het Pisgah Forest bij Asheville, North Carolina hebben gekoerst en ik herinnerde me hoe bijzonder en technisch het fietsen daar was. Technisch fietsen is nooit mijn kracht geweest, weet je. Ik ben opgegroeid met hardlopen en het opbouwen van mijn uithoudingsvermogen. Ik ben altijd uit de buurt gebleven van de meer technische races, omdat ik wist dat ik tijd zou verliezen en grote afdalingen en rotstuinen me eerlijk gezegd afschrikken. Ik heb in de loop der jaren hard gewerkt om dit te verbeteren, maar ik word nog steeds jaloers als ik zie dat jonge mensen op mountainbikes, dirt bikes of BMX moeiteloos alles aankunnen wat de trails te bieden hebben.

Toen ik Pisgah Forest op mijn radar kreeg, wist ik dat ik daar wilde fietsen. Dit was geen race en ik zou een fiets gebruiken die is ontworpen om vertrouwen te bieden op meer technisch terrein. Na deze beslissing begon ik met het onderzoeken van populaire routes en plaatsen in het gebied. Ik zou 3 dagen de tijd hebben om de plek die ik nog nooit had bezocht te verkennen, en ik wilde er zeker van zijn dat ik zowel op als naast de fiets het beste van het beste zou zien. Ik vond op Bikepacking.com een route met de naam Appalachian Beer Trail, samengesteld als een 4-daagse route door de regio met een vergelijkbaar doel, maar met de nadruk op brouwerijen. Ik gebruikte deze als basis voor mijn route en vertrouwde op een van mijn sponsors, het in Asheville gevestigde Industry Nine, om mijn eigen versie van de route te maken.

Nadat ik de route in elkaar had gezet, boekte ik AirBnb’s in de gebieden waar ik zou stoppen. Het plan was om te beginnen in Black Mountain, mijn weg te vinden naar Asheville en vervolgens naar het stadje Pisgah Forest en te eindigen in Brevard. 140 mijl (225 km) fietsen met 15.000 voet (4500 m) hoogtemeters in 3 dagen was geen eenvoudige taak, dus de focus verschoof nu naar het voorbereiden van mijn lichaam.

In de maand of twee voor de reis bracht ik zoveel mogelijk tijd door op de nieuwe fiets om hem op de trails te leren kennen, tussen de sneeuwstormen door. Op dagen waarop ik niet op de trails kon rijden, nam ik mijn gravelbike of deed ik een paar intervallen op de indoortrainer. Als cross-training ging ik wandelen terwijl ik mijn 10 maanden oude zoon droeg, deed ik trailruns en krachttraining in de sportschool. Dit was de eerste keer van mijn leven dat mijn motivatie om in goede vorm te komen niet competitief was, maar gewoon om een groot avontuur te kunnen voltooien en ervan te genieten.

Dit gebied in North Carolina kan in deze tijd van het jaar regenachtig zijn, en het rijden op natte, gladde paden met rotsen en wortels maakte me nerveus. Of ik er nu klaar voor was of niet, het was tijd om de fiets in te pakken, mijn warmste waterdichte spullen in een tas te stoppen en naar de luchthaven te gaan.

Ik reisde met een paar filmmakers met wie ik had samengewerkt aan mijn “Best Week Ever”-project. Na de landing laadden we onze bagage in een minibusje en gingen we naar de stad Black Mountain waar de rit de volgende ochtend zou beginnen. Ik keek uit het raam tijdens de rit en was voor het eerst getuige van deze omgeving en het terrein. De bergen waren veel hoger dan ik me had voorgesteld, hoewel de meeste toppen verborgen waren in de mistige wolken. Ik wilde graag de trails op en het avontuur aangaan dat ik maandenlang had uitgestippeld. Na het opbouwen van de Neuron, snel wat eten, FaceTimen met mijn vrouw Maddie en het klaarmaken van mijn uitrusting voor de volgende dag was het tijd om te ontspannen en wat te slapen.

Door het tijdverschil kwam de volgende ochtend snel. Ik sprong uit bed om te kijken wat het weer zou brengen. Het regende niet, maar het leek dat wel te willen doen. Het plan van vandaag was het rijden van de Kitsuma-trail, een van de beroemdste afdalingen in de omgeving, en vervolgens een aantal koele zijwegen doorkruisen op weg naar het centrum van Asheville. Ik was superenthousiast om de Kitsuma te rijden nadat ik de trail op YouTube had uitgezocht, maar ik was ook echt nerveus over hoe nat het zou worden.

Na een snel ritje van het onderkomen naar het begin van de trail, begon het klimmen. De eerste klim was steil en semi-technisch. Het waren vooral de natte wortels die lastig waren om te navigeren. Ik had al gehoord dat de trails het water hier goed afvoeren, en dit bleek te kloppen. Het was niet modderig en buiten de rotsen en wortels was er veel grip. De Neuron doorstond deze klim met gemak. Naarmate ik me door het onbekende terrein bewoog, nam het vertrouwen dat ik nodig zou hebben voor de afdaling toe.

Op lange ritten als deze probeer ik conservatief te fietsen. Met zo veel kilometers voor de boeg en de geïnvesteerde tijd en middelen om dit mogelijk te maken, wilde ik ruim binnen mijn grenzen rijden om er zeker van te zijn dat ik de hele route zou kunnen afmaken. Met dit in het achterhoofd stortte ik me in de beroemde Kitsuma-afdaling. Al in de eerste 10 seconden ging ik uit mijn dak. Deze fiets, deze trail. Daarom was ik hier. Ik kwam kort na een bocht in een grote verticale drop en ging vol in de remmen. Mijn plezier was groot, maar dit was toch een herinnering om voorzichtig te zijn en het iets rustiger aan te doen.

Ik liet Markus, de fotograaf, voorgaan om een goede plek te vinden voor wat foto’s. Nadat ik 3 of 4 keer een cool ogende bocht trotseerde, groeide mijn zelfvertrouwen Hij speelde met zijn camera-instelling en hoeken en vroeg me om nog een keer te gaan. Ik wandelde omhoog, draaide mijn fiets om, trapte een paar keer hard door, bewoog langs de rotsen, concentreerde me op het leunen met mijn fiets in de bocht en... het enige dat ik me herinner is dat ik met mijn gezicht tegen de grond ging. Ik stak mijn handen uit, maar mijn gezicht sloeg hard op de ondergrond.

Ik schreeuwde in een mengeling van angst en frustratie. In een oogwenk wist ik dat de trip in gevaar was. Wanneer ik val, is het eerste wat ik doe de schade inventariseren. Is de fiets in orde? Heb ik iets gebroken? Zijn mijn tanden er allemaal nog? Heb ik hechtingen nodig? Er kwam bloed uit mijn gezicht en ik had nog steeds 4 mijl (6 km) afdaling tot de auto te gaan. Ik maakte gebruik van de adrenaline en verspilde geen tijd in de afdaling. Ik was geconcentreerd, bang en gefrustreerd tegelijk. Zo voorzichtig mogelijk legde ik de natte en gladde afdaling af. Ik wilde eerst nog niet toegeven dat deze crash een grote impact zou hebben op mijn weekendplannen, maar toen ik de pijn in mijn handen en hoofd begon te voelen, realiseerde ik me dat dit niet goed was.

Ik kwam veilig, maar met veel pijn bij de auto aan. Terwijl de crew de fietsen inlaadde, liet ik mijn emoties de vrije loop. Toen we naar de spoedeisende zorg in Black Mountain reden, belde ik mijn Maddie die probeerde me te kalmeren. Ik weet dat crashes deel uitmaken van deze sport en ik wist dat het goed zou komen, maar ik kon de gedachten die door mijn hoofd spookten niet stoppen.

Op de spoedafdeling controleerde de arts mijn lichaam en hoofd en werd een snee in mijn wenkbrauw gehecht. Mijn handen waren bijzonder gekneusd door de klap, maar ik maakte me de meeste zorgen over mijn hoofd en de mogelijkheid dat ik een hersenschudding zou hebben. In 2021 bij Unbound Gravel crashte ik hard en kreeg een behoorlijk zware hersenschudding. Het was een herinnering hoe kwetsbaar onze hersenen kunnen zijn. De arts vertelde me dat ik mijn symptomen goed in de gaten moest blijven houden. Nadat ik hem over de geplande rit had verteld, adviseerde hij me om het de rest van de dag rustig aan te doen, een goede nachtrust te pakken en te zien hoe ik me de volgende ochtend zou voelen.

Ik denk dat veel mensen uiteindelijk doorgaan met een hersenschudding, omdat ze over het algemeen niet zwart-wit zijn. De symptomen kunnen zeer licht en bijna onmerkbaar zijn. Toen ik die avond door het centrum van Asheville liep, probeerde ik te letten op alles wat “niet oké” voelde. Ik was een beetje uit mijn ritme en merkte een lichte gevoeligheid voor licht en geluid. Ik wilde de volgende ochtend heel graag met een geweldig gevoel wakker worden en doorgaan met fietsen, maar diep van binnen wist ik dat het een onverantwoorde beslissing zou zijn. Ik werd wakker, liep rond en was verbaasd over hoeveel beter mijn hoofd aanvoelde. Ik voelde sterk de verleiding om me aan te kleden en op mijn fiets te springen, maar ik kon het gevoel van de avond ervoor niet afschudden.

Het moeilijkste aan het stoppen van de trip was het besef van de moeite die ik erin had gestoken en mijn dankbaarheid richting Canyon, dat me deze kans gaf. Naarmate de dag vorderde en ik de realiteit onder ogen moest zien, voelde ik vooral frustratie dat ik niet op pad was. Ik was in Asheville met nog 3 dagen te gaan voor mijn vlucht naar huis, dus ik besloot al het mogelijke uit de reis te halen en te voet op pad te gaan. Het was niet wat ik had gepland of gehoopt, maar het was geen verspilde moeite. Ik vond het erg leuk om deze stadjes te zien en was er erg dankbaar voor dat ik meer tijd had om een gevoel voor de omgeving te krijgen.

Na terugkomst in Boulder gaf ik mezelf wat meer tijd om te herstellen. Ik maakte wat gemakkelijke wandelingen, gebruikte de indoortrainer en nam de tijd om te verteren wat er was gebeurd. Ik ben nog steeds boos dat ik niet kon ervaren waarvoor ik had getraind en gepland, maar ik realiseerde me dat het proces rond het plannen van deze avonturen op zich al betekenisvol en spannend is. Het is interessant dat de dingen in het leven waar we ons het best bij voelen, vaak ook wat risico met zich meebrengen. Ja, mijn nieuwe fiets en ik gingen dit keer tegen de grond, maar denkend aan de avonturen die ik voor de boeg heb, sta ik altijd weer met plezier op om mijn volgende kansen te grijpen.

Ik merk dat ik gretig en gemotiveerd ben om binnenkort weer een groot avontuur te plannen, om het een beetje goed te maken met deze prachtige fiets. Op dit moment zijn de trails in Colorado bedekt met een dikke laag sneeuw, maar het lijdt geen twijfel dat mijn Neuron en ik ze weer onveilig zullen maken zodra de sneeuw gesmolten is. Laat het dromen en plannen maar beginnen... opnieuw.