Sekret szybkości z Alecem Briggsem

To balansowanie pomiędzy „wystarczająco szybko” a „zbyt szybko” podnosi ciśnienie. To szczególny rodzaj dopaminy, uczucie, za którym gonię. Ale nie ma znaczenia, czy jest to zakręt, czy prosta, czy jedziesz z prędkością 30 km/h czy 120 km/h, zawsze możesz doznać tego uczucia: „O kurde, ale szybko!”

Musisz uznać strach podczas szybkiej jazdy na rowerze. Jeśli go zignorujesz, bierzesz wszystko za pewnik, a to się na Tobie zemści. Idealna równowaga to strach przed granicą i szacunek do niej, przy równoczesnej odwadze do przesuwania się do tej granicy, choćby o milimetr.

To nie jest ryzyko. To kalkulacja, która pozwala pójść dalej. Zawsze jest ten moment zastanowienia: „czy mogę mogę przesunąć tę granicę jeszcze bardziej?”. To jest piękne: nigdy nie masz pewności, że kalkulacja jest prawidłowa.

Kiedy składam się w zakręt i czuję, że opony zaczynają się ślizgać, myślę: „oto limit” i dostosowuję się do niego. Lubię, kiedy mi się to przydarza – nie sprawia to, że się wycofuję, raczej mam ochotę na więcej. Musisz cisnąć, a gdy przekroczysz limit, wiesz że to ten moment.

Postrzegam jazdę na rowerze jako grę w szachy. Nie chodzi tylko o to, aby być najszybszym. To mieszanka wyścigowego kunsztu, wydajności, mocy i wytrzymałości, z finezją i umiejętnościami technicznymi. Wszystkie te rzeczy razem dają optymalną prędkość.