Jenni en Marks Tasmaanse trailverhalen

Jenni King en Mark Tupalski wonen in Australië en kennen elkaar al heel lang. Ze ontmoetten elkaar toen Mark begin-20 en een cross-country- en MTB marathon-racer was. Zowel hij als Jenni behoorde tot de teamselectie voor de Commonwealth Games en daar ontstond een unieke band die leidde tot een levenslange vriendschap.

“Ik was geboeid door Marks schijnbaar eindeloze kennis over vrijwel elk gespreksonderwerp. Hij bood steeds als eerste hulp bij het schoonmaken van fietsen, het oplossen van mechanische problemen, koken en opruimen. Ik heb ervoor gezorgd dat ik na mijn racecarrière in contact met hem bleef”, zegt Jenni.

De talenten van Mark liggen niet alleen op de weg. Het duurde niet lang voordat hij 24-uursraces, MTB-marathons en cross-country races ging rijden. Uiteindelijk sloot hij het hoofdstuk van zijn racecarrière af, ging hij studeren aan de universiteit en ontmoette hij zijn huidige vrouw Eliza. Mountainbiken neemt nog steeds het grootste deel van hun vrije tijd in beslag.

Met een snel en enthousiast telefoontje bevestigden Mark en Jenni het avontuur dat hen te wachten stond.

“Vorig jaar ging ik op familievakantie naar Tasmanië. We brachten een paar dagen door in Derby, een schilderachtig stadje in het noordwesten. Het staat ook wel bekend als ‘mountainbike-paradijs’. Met prachtige trails voor elk niveau wist ik dat we daar naartoe moesten met de Neuron”, zegt Jenni. Ze had gehoord van een trail genaamd “Bay of Fires” terwijl ze er was, maar had nooit de tijd om die te proberen.

“Derby was een van de laatste plaatsen waar Jenni en ik samen raceten, dus het leek passend dat we daar terug naartoe zouden gaan,” zei Mark toen hij het groene licht gaf voor Jenni’s spannende plannen. “Ik had ‘Bay of Fires’ ook gereden tijdens mijn huwelijksreis, dus ik wist wat me te wachten stond en had een geweldig idee voor een opwarmtrail om te beginnen.”

De trail beslaat verbazingwekkende singletrack-afdalingen en granieten rotselementen vanaf het begin in de Blue Tier Forest Reserve. De trail slingert door het bos, langs meer open singletracks en is 42 km lang. Uiteindelijk kom je bij Swimcart Beach.

“De zogenaamde opwarmtrail van Mark voegde nog eens 10 km aan de route toe en ik besteedde er destijds niet al te veel aandacht aan”, zegt Jenni, die zich er niet van bewust was dat Mark nog eens 400 meter klimmen, granieten rotsblokken, mogelijke wandelstukken, modderpoelen en beekdoorkruisingen had toegevoegd. Deze route was niet voor de watjes.

Het duo ging vol enthousiasme op pad naar Geelong in Victoria om de veerboot naar Tasmanië te nemen. Ze namen, samen met fish en chips, kort de komende dagen door. Omdat het een nachtelijke overtocht was, zochten Jenni en Mark hun slaapplek op en gebruikten ze de ochtendaankondiging aan boord als wekker.

Na het ontschepen van de “Spirit of Tasmania” was het voor Jenni en Mark tijd om de eigen geest te kanaliseren en op weg te gaan naar Derby, op slechts een paar uur rijden.

Bij aankomst zetten ze de fietsen in elkaar en pakten ze hun tassen in. Australië kan in de zomer een lastige plek zijn, dus ze zorgden ervoor dat ze genoeg zonnebrandcrème, water, voedsel, reserveonderdelen en MTB kleding hadden. Mark belde een lokale fietsenwinkel om last minute wat onderdelen in te slaan.

“Ik vertelde de jongeman in de winkel over onze plannen om de bergopwaartse trail te rijden en hij keek een beetje bezorgd”, lacht Mark. “Ik dacht dat een trail van 10 km niet zo slecht kan zijn, maar hij zei: ‘Als je er doorheen komt, is het minstens een halve dag rijden’ – klinkt leuk!”

Met een laatste blik op de weersverwachting checkte het paar in bij de accommodatie in de Derby Lodge en was het tijd voor de nacht.

Het alarm wekte het duo om 04.00 uur. Omdat de rit een dagtocht was, wilden ze hun tijd op de trails maximaliseren. Na een koffie vóór zonsopgang en een laatste weercheck vertrok het paar op weg naar Weldborough, slechts een korte rit vanuit Derby.

Toen de zon opkwam, vormde de “Little Chook”-trail een korte opwarming voordat het klimmen echt begon. Hoewel er een paar gedempte scheldwoorden te horen waren, omarmde Jenni de uitdaging al snel.

“De singletracksecties in het regenwoud waren prachtig en op de losse, rotsachtige klim moesten we altijd onze lijn perfect inschatten”, zegt ze terwijl ze terugdenkt aan de vele varens en beekdoorkruisingen. “Een korte afdaling met veel rijsporen gaf een korte adempauze. Nog een beekdoorkruising betekende het begin van een lange, steile helling met gigantische rotsblokken.”

Mark en Jenni werden verder uitgedaagd toen Moeder Natuur een stortbui in petto had, waardoor het moeilijk werd om tractie te vinden. Ze wilden niet toegeven aan de verwachtingen van de man in de fietsenwinkel, dus ze gingen door.

Steile stukken met treden van massief graniet, gescheiden door boomwortels, deed het paar denken aan een etapperace die ze jaren geleden hadden gefietst.

“De Neuron was meer dan geschikt voor de uitdaging. De fiets was super-responsief op elk moment dat ik ter plekke van richting moest veranderen of een powerkick moest geven een trapje op te raken”, zegt Mark over het rotsachtige terrein dat ze moesten trotseren voordat ze de top van de klim bereikten.

Naarmate ze hoger kwamen, veranderde de flora rondom hen. De trails waren omzoomd met torenhoge eucalyptusbomen die plaats maakten voor boomvarens, mirte, peperbesstruiken en zo nu en dan Tasmaanse Phyllocladus. Boven de kruinen van de bomen was een panoramisch uitzicht op de kust te zien. Een uitstekende plek om bij te tanken voor een afdaling van 13 km.

Wat volgde op de woeste klim naar de top was een adembenemende afdaling vol non-stop plezier: bermen, jumps en drops. Door een tunnel van varens vonden Mark en Jenni hun weg over de trail. Hoewel ze aarzelend begon, vond Jenni haar ritme en gebruikte ze de volledige veerweg.

Het onderste deel van de trails kwam uit in een open eucalyptuswoud, waar de varens plaats maakten voor bodembegroeiing en grof, gebroken graniet. Het duurde een paar bochten om zich aan te passen aan het veranderende terrein, maar het duo kronkelde naar beneden tot een rotsachtig uitkijkpunt, perfect voor een pauze.

“Mijn energieniveau begon te dalen en ik zei tegen Mark dat een cafeïneboost niet slecht zou zijn”, zegt Jenni. “Tot mijn verbazing pakte hij zijn kookgerei, maakte hij vuur en brouwde hij me een kop koffie – wat een topper!”

Met hun energieniveau weer op peil gingen ze op weg naar de top van de laatste klim. Daar zagen ze regenwolken aan de horizon, dus ze moesten zich haasten.

Jenni en Mark slingerden langs rode rotsen in de laatste afdaling van 7 km. Bij aankomst op het strand van Swimcart werden ze begroet door kristalblauw water en helderwit zand. Mark parkeerde zijn fiets en rende het water in om af te koelen voordat de regen kwam. Jenni lachte vol ontzag vanaf het strand, en dacht terug aan hun jongere jaren.

Na het klaarmaken van de fietsen en het inpakken van alle spullen waren ze klaar voor de reis terug naar huis, naar hun gezinnen. Ze stopten nog snel bij restaurant The Hub voor een pizza voordat ze de weg opgingen.

“Het was supermoeilijk om me te concentreren op mijn studie geneeskunde toen ik thuiskwam”, zegt Mark, die nog vol zat van de trip. “Het was deels de vermoeidheid van een bewogen tour en deels de herinnering aan hoe leuk het allemaal was.”

Jenni dacht er hetzelfde over. “Ik kan maar niet ophouden over de geweldige trails van Derby. Ik kon me geen betere fiets bedenken voor dergelijk gevarieerd terrein en ik vond het geweldig om dit alles met mijn maat Mark te kunnen ervaren.”

Ze weten niet wanneer ze weer samen op pad zullen gaan, maar één ding is zeker: de volgende keer dat ze hun benen over het zadel van hun Neurons zwaaien, zullen ze zich herinneren hoeveel plezier ze hadden in Tassie.